Categorie: Nieuws.

De agenda van een journalist is onvoorspelbaar. Zoals vandaag, toen rond 14uur de melding van een ernstig arbeidsongeval binnenkwam. Ander werk laten vallen, en ter plaatse gaan. Het is al 13 jaar een automatische reflex. Wel met een dubbel gevoel. Want slecht nieuws went nooit.

Het ongeval vond plaats op een bouwwerf van een appartement in aanbouw in de Nieuwpoortsesteenweg. Bij het plaatsen van een vloerplaat op de zesde verdieping brak een onderliggende muur af. Een bouwvakker werd meegesleurd en belandde – gelukkig – op het dak van een aanpalende woning. De man werd door de brandweer via de brandladder geëvacueerd, en met zware verwondingen overgebracht naar het ziekenhuis.

Wij brachten verslag uit voor Het Nieuwsblad en de Krant van West-Vlaanderen.

 

Spectaculair transport vandaag in de Oostendse haven. Het schip Rotra Mare voer deze morgen binnen met vier wieken van een windturbine.

De Rotra Mare is 141 meter lang en ruim 20 meter breed en is speciaal ontworpen voor het efficiënt vervoeren van onderdelen voor windmolens. Opvallend is de uitschuifbare ‘ramp’ die door middel van hydraulische systemen in beweging kan gebracht worden, waardoor de lading kan aan en van boord gereden worden. Zoals ook de wieken die dinsdag werden binnengevaren. De Oostendse haven ligt momenteel vol met onderdelen van windturbines. Het gaat om wieken  en torenelementen voor het project Rentel, het vijfde Belgische windmolenpark in zee. Straks komen ook nog de gondels toe in Oostende. Het Rentel-offshorewindpark ligt op zo’n veertig kilometer van de kust. Er worden 42 windturbines van 7MW geïnstalleerd die 300.000 huishoudens in België van groene stroom moeten voorzien. Siemens staat in voor de levering, installatie, indienststelling en service en onderhoud van de windturbines.

 

Het boeiendste aan mijn job? Dat je op onverwachte plekken komt, en boeiende mensen leert kennen. In opdracht van het magazine #Tags trok ik vrijdag naar Schellebelle (of all places) voor een reportage over Proef!, het foodlaboratorium van Maxime Willems.

Maxime is doctor in de biologie en gepassioneerd door koken. Twee jaar geleden combineerde hij zijn twee passies in een foodlabo. Er wordt geëxperimenteerd met technieken en producten voor de keuken van morgen, en het is een plek om aan co-cooking te doen. Proef! is ook een incubator voor food start-ups. Wie lid wil worden koopt een abonnement, net zoals in een fitnessclub. Twaalf bedrijven maken intussen gebruik van het voedsellab.

Eén van de aandachtspunten van Proef! is food waste. Zo werkte het labo een jaar lang met driesterrenrestaurant Hertog Jan om een oplossing te zoeken voor 220 kilogram aardpeer en andere overschotten van het restaurant.  “We hebben zo onder andere vier nieuwe limonades gecreëerd. Innoveren, creatief denken, en nieuwe technieken bedenken is de boodschap. In plaats van de de overschotten op de composthoop te gooien, hebben we nieuwe producten gerealiseerd”, zegt Maxime Willems. “De cijfers van food waste zijn catastrofaal. Ik zie mezelf niet als een moraalridder, maar probeer een positief verhaal te brengen. Het respect voor het product moet weer groeien. Dat begint al thuis in de keuken, met de stam van broccoli en bloemkool. Waarom weggooien als je er soep kan van maken? Het potentieel is enorm. In het labo onderzoeken wij producten die al te vaak worden weggegooid. Zo ontdek je nieuwe kwaliteiten en mogelijkheden”.

Het volledige interview leest u binnenkort. De foto’s kan u hier al bekijken.

Koning Albert en koningin Paola brachten vandaag een bezoek aan “HET VLOT, Kunst is (niet) eenzaam”.

Curatoren Jan Fabre en Joanne de Vos leidden het koningspaar op verschillende locaties rond. Van de Venetiaanse Gaanderijen, naar de waterplas voor het Kursaal, de Mercator, de Dominicanenkerk, de Royal North Sea Yachtclub, en ‘Het Huis aan Zee’ van Habbekrats.

Wij haalden onze citybike boven om alles in beeld te brengen. In opdracht van Het Nieuwsblad, Radio 2, en Krant van West-Vlaanderen.

 

 

 

 

Drie dagen nadat de loods van parketbedrijf Seye in Oudenburg volledig in de vlammen opging, keerden we terug naar de plek. De kracht van een verwoestende brand in beeld.

Het (werk-)weekend is vroeg en in mineur begonnen. Op bedrijventerrein SteenGoed in Oudenburg ontstond om 3.30uur een uitslaande brand in een parketbedrijf. De firma is volledig vernield. Een gezin met twee kinderen kon uit de aanpalende bedrijfswoning gered worden.

“We leven tussen angst en hoop”, zucht Alina, zus van tenor Andrei Lugovski. Angst omdat niet duidelijk is wie (en waarom) Andrei vergiftigd heeft. Hoop opdat hij erdoor zou komen. “Maar of hij ooit nog de oude wordt weten we niet”.

Ze blijft opvallend positief. Ondanks wat gebeurd is, ondanks wat nog moet komen. De lijdensweg die Andrei al twee maanden ondergaat is amper te beschrijven. Toch doet Alina Lugovski een poging. “We moeten erdoor. We moeten blijven lachen, voor Andrei. Hij moet voelen dat wij erin geloven”.Het wordt een openhartig, diepgaand gesprek. Over onwaarschijnlijke taferelen. Over pijn die voelt alsof je beenderen breken. Over een lichaamsgeur die plots naar rotte ingewanden ruikt.

In het appartement van Alina in Oostende zie je geen posters hangen van Andrei. Maar sinds hij in 2007 derde werd tijdens ‘Idool’ volgt ze zijn carrière op de voet. Ook toen Andrei in oktober vorig jaar op reis ging met zijn fans naar Lloret de Mar. De fanreis waar de ellende is begonnen.

“Hij was er van een rots gevallen en liep een ernstige breuk op. Sindsdien is hij eigenlijk nooit meer zichzelf geweest”. Andrei bleef optreden, maar was opvallend moe. Omdat ook zijn voet bleef pijn doen trokken Andrei en zijn zus naar het Maria Middelaresziekenhuis in Gent. “De breuk bleek erger dan gedacht. Het gips was verkeerd geplaatst en een spoedoperatie was noodzakelijk”, vertelt Alina.

Ook na de ingreep bleef Andrei optreden.  Op krukken, zingend op een barstoel. Na het jubileumconcert van Jacky Lafon op 10 december in het Kursaal zei Andrei tegen enkele fans dat hij naar huis wilde. “Te moe, ik wil liggen”, klonk het. Vreemd, vonden de fans en zijn entourage. “Maar we verklaarden de vermoeidheid aan de drukke agenda en zijn gebroken voet”, zegt Alina. Ook op kerstavond was Andrei zichzelf niet. De pakjes werden op zijn vraag geopend al liggend in de zetel.  Nog voor middernacht vertrok iedereen naar huis.

De dagen daarop ging Andrei verder achteruit. Zijn huid kleurde wit, zijn ogen waren ontstoken, hij zweette veel, en voelde elektrische schokken over zijn ganse lichaam. “Alsof het messteken zijn”, zei hij. Op oudejaarsdag werd de situatie onhoudbaar. Andrei werd kermend van de pijn overgebracht naar het ziekenhuis. De dokters stonden voor een raadsel. Een infectie was het niet, want hij maakte geen koorts. De lever en de nier bleken aangetast, maar een oorzaak werd niet gevonden. “Andrei had overal pijn, gaf elke dag over, verloor soms het bewustzijn, en kon niet slapen. Maar niemand kon zeggen waarom”.

Na twee weken mocht Andrei het ziekenhuis verlaten. “Eens terug thuis begon Andrei zijn haar te verliezen. De pijn werd erger en voelde aan alsof iemand zijn beenderen brak. En zijn lichaamsgeur rook naar een lijk die al twee weken in de warmte lag. Het ging van kwaad naar erger”, vertelt Alina. De onderzoeken gingen intussen verder. Op 24 januari kwam het vernietigende verdict. “Andrei moet meteen terug naar het ziekenhuis, of we zijn hem kwijt”, zeiden de dokters aan de telefoon. In het bloedonderzoek naar zware metalen werd een hoge dosis thallium aangetroffen, een bestanddeel dat in rattenvergif voorkomt.

De politie startte een onderzoek naar poging tot gifmoord. Terwijl Andrei voor zijn leven vocht, werd de familie verhoord. “Begrijpelijk”, zegt Alina. “Ze moesten ergens een aanknopingspunt zoeken en beginnen”. Ook enkele fans werden verhoord, maar niemand werd aangehouden. Sindsdien leeft de familie tussen angst en hoop. “Wat als de dader nog eens wil toeslaan? We hebben geen idee wie dit kan gedaan hebben. Andrei is de braafste gast van de wereld”. Alina wordt er even stil van. “We hebben vertrouwen in de politie. Wij moeten ons focussen op het herstel”. Na drie weken op de intensieve afdeling ligt Andrei vandaag op een gewone kamer. De woorden “hij is aan de beterhand” krijgt Alina moeilijk over haar lippen.

“Zijn zenuwstelstel en verschillende organen zijn aangetast. Hij heeft nog verlammingsverschijnselen, is supergevoelig bij kleine aanrakingen, kan niet zelf eten, ziet heel slecht op beide ogen, en kan nog niet goed praten. De kritieke situatie is achter de rug. Maar of we ooit de oude Andrei terugkrijgen? Geen idee. Volgens de dokters zullen we heel veel geduld moeten hebben”.

Ook Andrei zelf begint stilaan te beseffen wat er gebeurd is. “Wie en waarom”, vraagt ook hij zich dagelijks af. “En hij is bang dat zijn stem niet meer terugkomt. Want zingen is zijn leven”.

 

 

Met het ontmantelen van de bioscoopzalen is de afbraak van Ciné Rialto écht gestart. Wij gingen nog een allerlaatste keer binnen, alvorens een stuk Oostendse geschiedenis definitief verdwijnt.

De sluiting van Ciné Rialto in oktober 2012 bracht heel wat teweeg bij de Oostendenaar. Van een eerste date met je lief tot nostalgische avonden uit: Ciné Rialto is voor velen pure nostalgie. Nu de voorbereidingswerken voor de afbraak gestart zijn, komen de herinneringen weer boven. Projectontwikkelaar Senior Homes realiseert straks 75 assistentiewoningen, commerciële ruimtes, horecazaak, en wellness op de site. De bouw start in het najaar.